Türkiye, tarihi ve kültürel zenginlikleriyle dolu bir ülke olmasının yanı sıra, son yıllarda ekonomik büyümesiyle global ölçekte kendine dikkat çekmiş bir ülkedir. Ancak, bu büyümenin gölgesinde kalan bir gerçek var: Türkiye'deki çocukların önemli bir kısmı yoksulluk içinde yaşamaya devam ediyor. Bu durum, özellikle düşük gelirli ailelerde yaşayan çocukları derinden etkilerken, eğitim ve sağlık hizmetlerine erişim konusunda da ciddi zorluklar yaşanmasına yol açıyor. Dickens romanlarına taş çıkartacak cinsten bir dram, Türkiye'nin farklı bölgelerinde çarpıcı bir şekilde gözler önüne seriliyor.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) verilerine göre, yoksulluk sınırının altında yaşayan ailelerin sayısı giderek artıyor. Bu durum, çocukları doğrudan etkiliyor ve birçok çocuk, temel ihtiyaçlarını karşılamakta zorluk çekiyor. Gıda, eğitim ve sağlık gibi temel hizmetlerden az ya da hiç fayda göremeyen çocuklar, hem fiziksel hem de zihinsel sağlık sorunlarıyla karşılaşma riski taşıyor. Çocuk hakları alanında yapılan uluslararası sözleşmeler, devlete bu konuda sorumluluklar yüklese de, mevcut sorunlar hâlâ acil bir çözüm bekliyor.
Ülkemizdeki eğitim sistemi, sosyal eşitsizlikleri derinleştiriyor. Gelir seviyesi düşük ailelerin çocukları, genellikle kaliteli eğitim alma fırsatından yoksun kalıyor. Bu durum, onların gelecekteki iş bulma şanslarını da kısıtlıyor. Eğitimdeki eşitsizlik, sadece bireylerin değil, toplumun genel refah seviyesinin de düşmesine neden oluyor. Yetersiz eğitim, birçok çocuğun potansiyelini gerçekleştirememesi ve yaşamlarının büyük bir kısmını yoksulluk içinde sürdürmesi anlamına geliyor. Çocuklar birer nehir gibi, akıp giden zamanla birlikte hayata karışmalı ancak bunun için adil bir eğitim sistemi gereklidir.
Türkiye’deki yoksul çocuklar için yapılan çalışmalar elbette var, ancak bu çabaların yeterli olup olmadığı büyük bir soru işareti. STK'lar, çeşitli projelerle çocukların eğitimine destek olmaya çalışsalar da, bu, yalnızca bir çözüm olarak kalıyor. Özellikle kırsal bölgelerdeki çocuklar, şehirlerde yaşayan akranlarına göre daha kötü koşullarda eğitim görüyor. Ulaşım, okula devam oranlarını etkileyen önemli bir faktörken, bu çocukların çoğu eğitimlerine devam edebilmek için saatlerce yol kat etmek durumunda kalıyor. Türkiye'nin sosyal hizmetler açısından iyileştirilmesi gereken bir diğer alan ise sağlık hizmetleri. Yetersiz beslenme yalnızca zihinsel gelişim üzerinde olumsuz etkiler yaratmakla kalmıyor, aynı zamanda fiziksel sağlık sorunlarına da neden oluyor. Çocukların sağlıklı bir yaşam sürdürebilmeleri için gıda güvenliğinin sağlanması, temel bir gereklilik, ancak çoğu aile temel gıda ihtiyaçlarını karşılayacak maddi imkana sahip değil.
Tüm bu gerçekler, Türkiye’nin içindeki derin çelişkileri yansıtıyor. Ekonomik büyüme ile toplumsal eşitsizlik arasındaki uçurum, yalnızca ekonomik verilerle değil, sosyolojik gerçeklerle de gözler önüne seriliyor. Bu durumun üstesinden gelmek için hem hükümetin hem de sivil toplum kuruluşlarının daha koordine ve kapsamlı projeler geliştirmesi gerekiyor. Yoksul ailelerin çocuklarına ulaşmak, onların eğitim, sağlık ve temel ihtiyaçlarını göz önünde bulundurmak, geleceğimizin teminatı olan bu çocukların yaşamlarını olumlu yönde etkileyebilir. Dikkat çekici olan ise, bu mücadelenin aslında sadece bir sosyal sorumluluk değil, aynı zamanda tüm ülkenin geleceğini etkileyecek kritik bir süreç olduğudur.
Sonuç olarak, Türkiye’nin ekonomik gelişimi, sadece sayıların ve grafiklerin gerisinde saklı olan insani gerçeklerle birlikte anlam kazanıyor. Zengin bir ülke olma yolunda ilerlerken, fakir çocukların acı gerçeklerini göz ardı etmemek, toplumsal bir sorumluluk olarak karşımıza çıkıyor. Dickens’ın romanlarında aklımızda canlandırdığımız sahneler, belki de yalnızca kurgudan ibaret değil; aslında bu gerçekler, içinde yaşadığımız toplumun bizlere sunduğu acı birer aynadır. Bu yoksulluk döngüsünü kırmak, geleceğimizin mimarları olacak çocukların hakkıdır.
